Samolot wielozadaniowy, stanowiący wersję rozwojową modelu B I, powstał w wytwórni Albatros w roku 1914, tuż przed wybuchem I Wojny Światowej. Wśród konstruktorów samolotu wymienia się Ernesta Heinkela i Hugo Grohmanna. Model ten z oznaczeniem L-2 produkowano również w zakładach Albatros na terenie dzisiejszego państwa polskiego, w Pile (Schneidemühl). W 1917 r. opracowano również wersję szkolną - B IIa (L-30), w układzie dwustera, produkowano w zakładach Aviatik, Kondor, Linke - Hoffman - Werke (Wrocław), LFG, Roland i Refla (trzy ostatnie w Warszawie). Samolot ten używany był w państwach centralnych od 1915 r. głównie jako nieuzbrojony samolot wywiadowczy. Nieliczne maszyny służące w lotnictwie austriackim zostały uzbrojone. Pomimo tego, że samolot ten cieszył się dobrą opinią wśród pilotów, już w połowie roku 1915 wycofany został do szkół lotniczych. W szkolnictwie służyły jeszcze po zakończeniu pierwszej wojny. W trakcie I Wojny Światowej wyprodukowano około 3000 maszyn w obu wersjach, a po zakończeniu działań wojennych jeszcze 20 sztuk z oznaczeniem L-30.
W Polsce znalazło się 116 maszyn typu B II (wg K. Chołoniewskiego i W. Bączkowskiego było to: 14 samolotów zdobytych, 10 zmontowanych, w sumie 64 - łącznie z samolotami nieznanego pochodzenia). Samoloty te były głównie zdobycznymi. W lutym na Stacji Lotniczej w Ławicy zdobyto 14 maszyn. W Winiarach dnia 15 marca 1919 r. pozyskano 59 płatowców w obu wersjach. Kolejna 14 egzemplarzy w Warszawie i Krakowie. Reszta samolotów jest nieznanego pochodzenia - jak podaje A. Morgała samoloty mogły pochodzić z przydziału Międzysojuszniczej Komisji Reparacji Wojennych Ententy lub z oferty tanich zakupów z firmy Kondor. W trakcie trwania wojny polsko - bolszewickiej samoloty B II służyły jako maszyny łącznikowe i przydzielone były do: 5, 6, 10, 12, 14, 16, 17 EW; 7, 15, 19 EM i 21 EN. Ponadto latały w Toruńskiej EW oraz Bazie Lotnictwa Morskiego w Pucku. Ogólnie rzecz ujmując samoloty B II służyły w pułkach lotniczych 1, 2, 3, 5, 6. Od 1920 r. B IIa o numerze 1677/17 z 15 EM służył jako lekki bombowiec po zamocowaniu pod jego kadłubem wyrzutników dla bomb o masie 5 i 12 kg. Bombardowaniem zajmował się ppor. obs. Zdzisław Bilażewski - jedyny obserwator w tej eskadrze. Jako maszyny szkolne B II służyły w szkołach pilotażu w Ławicy, Krakowie, Warszawie, Bydgoszczy i Grudziądzu oraz szkołach obserwatorów w Warszawie i Toruniu. Najdłużej używanym w Polsce Albatrosem B II był płatowiec o nr rejestracyjnym SP-ACS, skasowany został dopiero w 1935 r.
W 1924 r. instruktor pil. Paweł Zołotow odkupił ze szkoły pilotów w Bydgoszczy jednego z Albatrosów B II. Samolot został wyremontowany i otrzymał rejestrację cywilną P-PAWA. Był to pierwszy prywatny samolot w Polsce. Na maszynie tej wykonywał loty pasażerskie oraz propagandowe m.in. w Bydgoszczy, Lublinie, Łodzi i Wilnie. Ponadto Albatros Zołotowa wykorzystywany był w celach reklamowych, promował np. wódki i likiery Baczewskiego czy czekoladę Wedla. Albatros P-PAWA spalił się razem z hangarem na lotnisku mokotowskim w kwietniu 1929 r.
Samoloty wyposażone były w silniki różnych typów, w zależności od wytwórni i roku produkcji. W maszynach latających w polskich barwach stosowano takie motory, jakie akurat były na stanie. Były to głównie: Benz Bz II o mocy 120 KM (88 kW), Bz III - 150 KM (110 kW), Mercedes D I - 100 KM (73,6 kW), D II - 120 KM (88kW), D III - 160 KM (118 kW). Rzadko stosowano również silniki Argus As II o mocy 120 KM (88kW). W początkowej fazie produkcji samolot wyposażony był w chłodnicę wody zamontowaną na bokach kadłuba, później stosowano chłodnicę ulową pod górnym płatem.
Górny płat był większy od dolnego, oba w całości pokryte były płótnem. Płaty dwudźwigarowe, górny niedzielny i oparty na kadłubie za pomocą piramidki. Komora płatów była konstrukcji dwuprzęsłowej z dwoma parami stojaków odchylonych przy płacie górnym w stronę kadłuba i wykrzyżowane drutem oraz taśmą metalową. Lotki osadzone były tylko na płacie górnym.
O konstrukcji mieszanej - szkielet wykonany z rurek stalowych, a stery z drewna. Stateczniki były płaskie, bez profilu aerodynamicznego. Statecznik poziomy opierał się na dwóch/trzech zastrzałach (B II/B IIa). Całość pokryta była płótnem.
Kratownica drewniana, pokryta sklejką. Podwozie dwugoleniowe z osią niedzieloną i amortyzowane sznurem gumowym. Płoza ogonowa wykonana z drewna lub metalowa.
Seryjne wersje nie były uzbrajane w zakładach produkcyjnych. Na własną rękę zbrojono niektóre maszyny w eskadrach np. w 15 EM zamocowano wyrzutniki bomb.
Albatros |
Jednostka miary. |
B II, z silnikiem D I. |
B IIa, z silnikiem As II. |
Wymiary: |
|||
Rozpiętość |
m |
12,8 |
12,96 |
Długość |
m |
7,63 |
7,65 |
Wysokość |
m |
3,15 |
3,15 |
Powierzchnia
nośna |
m2 |
40,12 |
40,64 |
Masy: |
|||
Własna |
kg |
723 |
720 |
Użytkowa |
kg |
348 |
352 |
Całkowita |
kg |
1071 |
1072 |
Osiągi: |
|||
Prędkość
max |
km/h |
110 |
120 |
Czas
wznoszenia |
min,s/m |
10,0/800 |
8,12/1000 |
Pułap |
m |
3000 |
3000 |
Zasięg |
km |
400 |
450 |
Czas
lotu |
h |
4 |
--- |
Chołoniewski K., Bączkowski W., Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918 – 1939, T. 1, Warszawa 1987.
Jankiewicz Z., Malejko J., Samoloty i śmigłowce wojskowe – A, Encyklopedia Lotnictwa Wojskowego, t. 2, Warszawa 1993.
Konarski M., Olejko A., Polskie Lotnictwo Morskie 1920-56, Kampanie Lotnicze 19, Gdańsk, 1998.
Morgała A., Samoloty wojskowe w Polsce 1918 – 1924, Warszawa 1997.
Morgała A., Samoloty w polskim lotnictwie morskim, Biblioteczka Skrzydlatej Polski, Warszawa 1985.
Olejko A., MDLot w opałach. Katastrofy i wypadki w Morskim Dywizjonie Lotniczym 1920-1939. Część 1, Lotnictwo z szachownicą nr 9, 2004.
Pawlak J., Polskie eskadry w latach 1918 – 1939, Warszawa 1989.
Rezmer W., Litewskie lotnictwo wojskowe 1919 – 1940, Toruń 1999.
Zieliński J., Wójcik W., Lotnicy – Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari, T. 1, Warszawa – Toruń 2005.
Sankowski W. Albatros B II w lotnictwie polskim, Super model, nr 6, 2015 r.
Fotografie:
http://wp.scn.ru/en/ww1/o/153/29/0
Morgała A., Samoloty wojskowe w Polsce 1918 – 1924, Warszawa 1997.
Albatros P-PAWA Pawła Zołotowa z reklamą wytwórni Baczewskiego. Dzięki uprzejmości firmy J.A. BACZEWSKI (http://baczewski-vodka.pl)
Sankowski W., Super model, nr 6, 2015 r.
Wszelkie materiały tekstowe umieszczone w serwisie bequickorbedead.com stanowią własność intelektualną i są prawnie chronione prawem autorskim oraz innymi przepisami dotyczącymi ochrony własności intelektualnej. Natomiast materiały i fotografie nadesłane przez Czytelników pozostają ich własnością, a Właściciele serwisu nie przypisują sobie do nich praw autorskich.
Informujmy, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), kopiowanie, modyfikowanie, powielanie i wykorzystywanie zawartych na stronie bequickorbedead.com materiałów tekstowych (w tym umieszczanie na innych stronach internetowych), zarówno w całości jak i we fragmentach, wymaga pisemnej zgody twórców witryny.