Samolot ten zaprojektowany został przez Ernesta Heinkla w roku 1915 w zakładach Albatros Flugzeugwerke GmbH. Model C I bazował na Albatrosie B II, lecz wersja ta miała być lepiej przystosowana do warunków bojowych. W porównaniu z B II zastosowano mocniejszy silnik, dodano fabryczne uzbrojenie obserwatora, oraz uzbrojenie bombowe. Pod względem kształtu płatowca oraz jego gabarytów był bardzo zbliżony do serii B II. Pomimo takich podobieństw obu maszyn, w modelu C I zastosowano liczne zmiany konstrukcyjne, m.in: inny rozstaw dźwigarów, zmieniony obrys lotek, obniżoną komorę płatów. C I weszły do służby już w połowie roku 1915 i stosowane były na obu frontach, później także w Jugosławii, Rumunii, ZSRR i Finlandii. Jeszcze w roku 1915 powstała wersja C Ia, która różniła się od wersji podstawowej tylko zastosowanym silnikiem - Argus As III. Kolejna wersja rozwojowa modelu C I powstała w roku 1917 - był nim samolot dwusterowy - szkolny C Ib. Oprócz zakładów macierzystych seria C I produkowana na licencji była również w wytwórniach: Bayerische Flugzeugwerke (BFW), Luftfahrzeug Gesellschaft (LFG) oraz Märkische Flugzeugwerke (MFW) - głównie C Ia, Mercur Flugzeugbau - C Ib, samoloty Albatros C I produkowane były również w filii firmy w Warszawie. W schyłkowej fazie I Wojny Światowej samoloty C I wykorzystywano jako maszyny szkolne oraz łącznikowe. W latach 1915-1917 powstało łącznie około 745 maszyn C I we wszystkich wersjach.
W posiadaniu polskim było w sumie 49 egzemplarzy C I w trzech podanych powyżej wersjach (wg K. Chołoniewskiego i W. Bączkowskiego było jedynie 9 egzemplarzy tej maszyny). Znaczna część tych samolotów zdobyta została w Ławicy i Winiarach. Niewielkie ilości pozyskano również na terenie Małopolski oraz byłej Kongresówki. Prawdopodobnie strona polska zakupiła również ok. 15 maszyn tego typu. Samoloty te uznane zostały jako "mało silne" i zakwalifikowano je jako maszyny szkolne, jednak z braku dostatecznej liczby samolotów typowo bojowych, wykorzystywano bojowo również ten model. Albatrosy w niewielkich ilościach służyły w 2 (3 sztuki), 3, 5, 6, 14 EW oraz min w 18 EM. W roku 1919 na samolotach Albatros C I walczono m.in. na Froncie Ukraińskim, Małopolsce Wschodniej oraz w 1920 r. w ofensywie na Kijów. W dniu 4.07.1919 r. w katastrofie samolotu Albatros C I w okolicy lotniska w Stryju śmierć ponieśli dwaj lotnicy z 5 EW - por. obs. Julian Jurkiewicz (oficer taktyczny III Grupy Lotniczej) oraz sierż. pil. Józef Kargol. Po zakończeniu wojny polsko - bolszewickiej nieliczne samoloty służyły jako łącznikowe. Oprócz zastosowań bojowych C I-ki znalazły się na wyposażeniu szkół lotniczych. W latach 1919 - 1920 służyły w WSP w Warszawie, SP w Ławicy, SP w Krakowie, Niższej SP w Bydgoszczy, OSOL w Toruniu oraz WSP w Grudziądzu. Ostatni sprawny samolot Albatros C I używany był jeszcze w 2 połowie 1922 r.
Samolot wywiadowczo - szkolny, jednosilnikowy, dwumiejscowy, dwupłatowy o konstrukcji drewnianej, z kabinami odkrytymi oraz podwoziem stałym.
W wersji podstawowej zastosowano głównie silnik Benz Bz III o mocy 150 KM (110 kW) lub Rapp o takiej samej mocy, a w wersji C Ia - Argus As III o mocy 180 KM (132 kW). Prócz tego stosowano również motory Mercedes D III - 160 KM (118 kW) (głównie w wersji C Ib), oraz Opel - 180 KM (132 kW). Dwa polskie samoloty miały zamontowany silnik Benz Bz IV o mocy 200 KM (147 kW). Model C Ib różnił się od pozostałych rurą wydechową, które odchylona była w prawą stronę, a nie centralnie, pionowo jak w pozostałych C I. Wersja podstawowa posiadała chłodnice umieszczone na burtach, a kolejne miały chłodnicę podwieszoną pod płatem górnym.
Wyposażone w dwa dźwigary. Oba płaty były dwudzielne oraz pokryte płótnem. Komora płatów była dwuprzęsłowa i opuszczona o 220 mm względem samolotu Albatros B II. Lotki o zaokrąglonych końcówkach, wystawały poza obszar skrzydła i znajdowały się tylko na płacie górnym.
Stery były podobnej konstrukcji jak w przypadku Albatrosa B II. Statecznik poziomy podparty był jednym lub dwoma zastrzałami.
Podobnie jak w Albatrosie B II, od przodu, w okolicy silnika C I pokryty był blachą.
Obserwator miał do dyspozycji 1 k. m. Parabellum wz.14, na obrotnicy. W przedziale bombowym pomiędzy kokpitami mieściły się pionowo 2 - 4 bomby. Obserwator zwalniał je za pomocom pedału zrzut.
Radiostacja pokładowa lub aparat fotograficzny.
Albatros |
Jednostka miary |
C I z silnikiem Benz Bz III. |
C Ia z silnikiem Argus As III. |
C Ib z silnikiem Mercedes D III. |
Wymiary: |
||||
Rozpiętość |
m |
12,9 |
13,0 |
|
Długość |
m |
7,85 |
||
Wysokość |
m |
3,14 |
3,07 |
|
Powierzchnia
nośna |
m2 |
40,4 |
40,71 |
|
Masy: |
||||
Własna |
kg |
875 |
839 |
|
Użytkowa |
kg |
315 |
||
Całkowita |
kg |
1190 |
1154 |
|
Osiągi: |
||||
Prędkość
max |
km/h |
132 |
140 |
135 |
Prędkość
przelotowa |
km/h |
120 |
125 |
120 |
Czas
wznoszenia na 1000 m |
min, s |
9,45 |
6,0 |
|
Pułap |
m |
3000 |
3600 |
3100 |
Zasięg |
km |
380 |
350 |
|
Czas
lotu |
h |
--- |
2,5 |
Chołoniewski K., Bączkowski W., Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918 – 1939, T. 1, Warszawa 1987
Jankiewicz Z., Malejko J., Samoloty i śmigłowce wojskowe – A, Encyklopedia Lotnictwa Wojskowego, t. 2, Warszawa 1993.
Morgała A., Samoloty wojskowe w Polsce 1918 – 1924, Warszawa 1997.
Pawlak J., Polskie eskadry w latach 1918 – 1939, Warszawa 1989.
Rezmer W., Litewskie lotnictwo wojskowe 1919 – 1940, Toruń 1999.
Fotografie:
http://www.wwiaviation.com/gallery-poland.html
LiOPGP, nr 3, 1934 r.
www.the-blueprints.com
www.militaryimages.net
Wszelkie materiały tekstowe umieszczone w serwisie bequickorbedead.com stanowią własność intelektualną i są prawnie chronione prawem autorskim oraz innymi przepisami dotyczącymi ochrony własności intelektualnej. Natomiast materiały i fotografie nadesłane przez Czytelników pozostają ich własnością, a Właściciele serwisu nie przypisują sobie do nich praw autorskich.
Informujmy, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), kopiowanie, modyfikowanie, powielanie i wykorzystywanie zawartych na stronie bequickorbedead.com materiałów tekstowych (w tym umieszczanie na innych stronach internetowych), zarówno w całości jak i we fragmentach, wymaga pisemnej zgody twórców witryny.