Hendricks Józef mjr pil.

Urodzony 13.03.1896 r. w Małych Świątnikach koło Gniezna, jako syn Wilhelma i Marii. Po ukończeniu gimnazjum podjął studia na politechnice w Hanowerze, a następnie w Wismarze, na każdej ukończył po 2 semestry. Od 1.09.1914 r. służył w 9 PP w Gdańsku. Od dnia 15.10.1915 r. uczęszczał do szkoły oficerskiej, którą ukończył 13.03.1916 r. Na froncie zachodnim walczył w składzie 140 PP, w dniu 21.02.1917 r. został dowódcą kompanii. Od 1.06.1917 r. przebywał na kursie obserwatorów, 26.08 tegoż roku skierowany został do szkoły lotniczej we Wrocławiu, a następnie do Brzegu.

Do Wojska Polskiego przyjęty został w dniu 8.04.1919 r. i przydzielony do 3 EWlkp., z którą wyruszył na front. W dniu 15.09.1919 r. mianowany dowódcą kompanii w Szkole Lotniczej w Ławicy oraz oficerem sądowym. Od 14.02.1920 r. ponownie walczył na froncie, tym razem w składzie 15 EM. Za akcję bojową w rejonie Zamościa-Komarowa-Hrubieszowa otrzymał wraz z sierz. pil. Antonim Bartkowiakiem pochwałę w rozkazie 6 Armii. Mjr pil. Józef Hendricks szczególnie odznaczył się w trakcie walk w obronie Lwowa w dniach 15, 17-20.08.1920 r. W dniu 15.08.1920 r., jego Fokker D VII BI-BA-BO został trafiony w silnik, pilot musiał awaryjnie lądować pomiędzy walczącymi stronami. Trudny teren i silny ostrzał bolszewicki uniemożliwił uratowanie samolotu. Józef Hendricks wyciął godło BI-BA-BO z burty Fokkera, a następnie podpalił płatowiec. Dnia 18.08.1920 r. wzbijał się w powietrze czterokrotnie, w okolicy Milatyna zaatakował nieprzyjaciela w sile około 1000 jeźdźców. Pomimo zaciekłej obrony bolszewickiej obniżył pułap do około 30 m i ostrzelał wroga z obydwu luf zadając mu ciężkie straty. Jego płatowiec został kilkukrotnie trafiony. Tego dnia kilkukrotnie wdawał się w potyczki z kawalerią bolszewicką. Lecąc nad stacją w Zaworze napotkał nacierającą jazdę nieprzyjacielską na wycofującą się piechotę polską. Obniżył lot do około 10 metrów nad ziemią i odpowiedział ogniem. Tym śmiałym postępkiem zmusił napastników do panicznej ucieczki w pobliskie lasy. Wylądował w pobliżu stacji Zaworze, odebrał rozkazy dla oddziału w Kustoszach i ponownie wystartował. W drodze powrotnej ponownie ostrzelał kawalerię. Za ten czyn został przedstawiony do odznaczenia Virtuti Militari. W dniach 17-20.08.1920 r. wykonał 12 lotów bojowych. Odznakę pilota na czas służby w wojskach lotniczych wraz z przysługującym tytułem otrzymał, będąc w stopniu porucznika, w październiku 1920 r.

Po zakończeniu działań wojennych, od 7.09.1921 r. został dowódcą kompanii w Dyonie Zapasowym 3 PL. Później pracował w IV Departamencie Żeglugi Powietrznej na stanowisku kierownika referatu Organizacyjno-Mobilizacyjnego. Z dniem 1.09.1924 r. został odkomenderowany na III kurs doskonalący i unifikacyjny przy Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Z dniem 15.08.1924 r. został awansowany na stopień majora. Od 10.03.1925 r. był dowódcą Dyonu Myśliwskiego w 3 PL, 10.01.1926 r. przeniesiony został do 2 PL i zajmował w nim stanowisko dowódcy I Dyonu Lotniczego. Od 6.11.1926 zasilił kadrę oficerską w Oficerskiej Szkole Lotnictwa w Grudziądzu. Od 31.10.1927 r. był referentem w Sztabie Generalnym WP. W lipcu 1929 r. został przeniesiony do 1 PL na stanowisko dowódcy dyonu szkolnego, a w styczniu 1930 r. przydzielony na trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej. Następnie zajmował stanowisko dowódcy dyonu szkolnego w 1 PL (do marca 1931 r.). Przeniesiony w stan spoczynku z dniem 31.08.1931 r.

Odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 196, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Polową Odznaką Pilota nr 18 oraz francuską odznaką pilota.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego