Urodzony 29.05.1896 r. w Odessie, tam też ukończył szkołę realną. W 1910 roku, jako czternastolatek, razem z kolegą zbudował w warsztacie ojca szybowiec, na którym wykonał loty ze stromego brzegu morskiego na plażę. W 1913 r. rozpoczął studia na Wydziale Budowy Silników Spalinowych Politechniki w Petersburgu, należał również do koła lotniczego. W sierpniu 1914 r. powołany do armii rosyjskiej. Po trzymiesięcznym kursie podchorążych skierowany został do Wojskowej Szkoły Lotniczej w Sewastopolu, którą ukończył w dniu 2.07.1915 r. Był 37 wyszkolonym w Rosji pilotem. W latach 1915-1917 latał jako pilot na froncie rosyjsko–niemieckim. W okolicy majątku Tuczy odniósł pierwsze zwycięstwo w powietrzu, gdy lecąc na maszynie typu Farman zestrzelił z rewolweru Nagant niemieckiego Albatrosa. Dwukrotnie został ciężko ranny, w okolicach Berezyny został zestrzelony przez własną artylerię. Urlopowany, oblatał w sierpniu 1916 r. na lotnisku Chodynka w Moskwie trójpłatowiec konstrukcji por. inż. Bezobrazowa, za co otrzymał złoty zegarek z 12 brylantami. W trakcie służby wojskowej jednoczenie studiował na Politechnice w Petersburgu, na której uzyskał dyplom inżyniera mechanika. W 1917 r. awansował na stopień kapitana. Należał do grona asów lotnictwa rosyjskiego w czasie I Wojny Światowej, na jego koncie znalazło się ogółem 9 zestrzelonych samolotów nieprzyjacielskich.
W sierpniu 1917 r. w Odessie wstąpił do polskiej formacji lotniczej w Rosji. W 1919 r. trafił do eskadry lotniczej dywizji gen. Lucjana Żeligowskiego i wraz z nią przybył do Polski. W Wojsku Polskim, zweryfikowany w stopniu podporucznika, początkowo pełnił funkcje pilota instruktora w Warszawskiej Szkole Pilotów. W dniu 1.09.1919 r. objął funkcje szefa kontroli wojskowej oraz pilota kontrolnego-oblatywacza w Centralnych Warsztatach Lotniczych (dalej CWL), obie te funkcje sprawował do lutego 1920 r. Dekretem Naczelnego Wodza L. 2109 z dnia 19.04.1920 został warunkowo awansowany na stopień porucznika. We wrześniu 1920 r. lecąc na samolocie SE 5 wygrał międzynarodowy mityng akrobacji lotniczej w Warszawie.
W okresie od 24.02 - 31.10.1920 r. pełnił służbę jako pilot i dowódca w 16 EW oraz 19 EM (dowódcą 19 EM był od kwietnia tegoż roku), w tym czasie wykonywał loty bojowe na froncie w wojnie polsko-radzieckiej. W dniu 6.05.1920 r. w okolicy wsi Stojaki wdał się w walkę powietrzną z maszyną bolszewicką. Pilot sowiecki próbował ratować się ucieczką, jednak ppor. Mroczkowski ruszył w pościg ostrzeliwując nieprzyjaciela. Podczas próby lądowania przeciwnik rozbił się o ziemię. Polski wywiad potwierdził śmierć lotnika sowieckiego. Następnego dnia (7.05) eskortował trzy wywiadowcze samoloty z 14 EW, które miały zbombardować stację bolszewicką Pryjamino. Antoni Mroczkowski z broni maszynowej zaatakował pociąg pancerny stojący na stacji. Z pobliskiego lotniska wystartował jeden bolszewicki Nieuport, jednak do walki z maszynami polskimi nie doszło. Podczas lotu bojowego w dniu 8.05.1920 r. zaatakował balon obserwacyjny, jednak obsługa rosyjska zdążyła ściągnąć aerostat na ziemię. W drodze powrotnej na lotnisko napotkał samolot sowiecki, który zaatakował. Podczas walki śmigło w jego płatowcu zostało przestrzelone, pil. Mroczkowski zdołał bezpiecznie dolecieć na własne lotnisko. Dnia 10.05 ponownie stoczył walkę powietrzną z lotnikiem sowieckim, jednak z powodu zacięcia broni pokładowej musiał wycofać się z placu boju. W dniu 19.05. tegoż roku pod Pryjamino udało mu się zmusić do lądowania sowiecki samolot. Po tej walce, w powodu awarii silnika, przymusowo lądował na bagnach, gdzie doznał urazu głowy i klatki piersiowej. Ogółem, do końca wojny polsko-bolszewickiej piloci 19 EM wykonali 121 lotów bojowych o łącznym czasie 253 godzin, w tym por. Mroczkowski wykonał 32 loty.
Z dniem 1.11.1920 r., awansowany do stopnia porucznika, przeniósł się do tworzącego się w Pucku polskiego lotnictwa morskiego. W styczniu 1921 r. wyszedł z wojska na bezterminowy urlop i jako pilot cywilny w dniu 1.02.1921 r. objął ponownie stanowisko oblatywacza w CWL, gdzie pracował do końca września 1921 r. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych L. 2145 z 1922 r. przyznano mu tytuł i odznakę pilota za czas służby w Wojskach Lotniczych. Następnie wysłany został do Francji na staż do zakładów lotniczych Farman w Paryżu (1.10.1921-28.02.1922). Tam został w marcu 1922 r. pilotem komunikacyjnym francuskich linii lotniczych Compagne Franco-Romaine i latał na trasie Paryż-Warszawa. W ten sposób, jako pierwszy polski lotnik, zdobył międzynarodowy dyplom pilota transportu publicznego. Do 30.04.1925 r. wylatał w liniach tego towarzystwa ok. 2,5 tys. godzin i przeleciał ok. 300 tys. km. Jako jeden z pięciu najlepszych pilotów przedsiębiorstwa wyróżniony został specjalnym medalem francuskiego towarzystwa z napisem: „Naszemu odważnemu pilotowi A. Mroczkowskiemu za loty w trudnych warunkach atmosferycznych”.
Od 1.05.1925 do 30.04.1931 Mroczkowski pracował jako pilot oblatywacz w fabryce samolotów Zakłady Mechaniczne E. Plage - T. Laśkiewicz w Lublinie. Oblatał tam 344 samoloty i 4 prototypy. W międzyczasie, w 1928 r., wziął udział na samolocie DUS-III ”Pta-Pta” w międzynarodowym konkursie awionetek, zdobywając 1 nagrodę za największą uzyskaną na samolocie prędkość. W sierpniu 1930 r. w lubelskiej fabryce Plage-Laśkiewicz wybuchł strajk, a Mroczkowski został wybrany przewodniczącym komitetu strajkowego. Za to w kilka miesięcy później został zwolniony z zakładu bez możliwości dalszej pracy w lotnictwie w charakterze pilota.
Od 1931 r. pracował kolejno jako inżynier w firmie Auto-Remont w Warszawie, w Państwowych Zakładach Inżynierii w Ursusie jako kierownik hamowni silników lotniczych (1932-1935), w Oddziale Ruchu Drogowego m. st. Warszawy jako ekspert techniczno-samochodowy (1935-1938) i następnie, aż do wybuchu wojny w 1939 r., w fabryce Lilpop-Rau i Loewensztein w Warszawie. We wrześniu 1939 r. wraz z innymi lotnikami polskimi przez Rumunię i Francję przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie latał początkowo w lotnictwie brytyjskim na maszynach wielosilnikowych. Jednak ze względu na wiek został przeniesiony wkrótce do pracy w personelu naziemnym. Ukończył Centralną Szkołę Latania Bez Widoczności i aż do zakończenia wojny był polskim seniorem personelu naziemnego. W międzyczasie wykonał dwa wynalazki do symulatorów lotu.
Do Polski powrócił w marcu 1946 r. i w stopniu kpt. pil. został przeniesiony do rezerwy. Pracował w Państwowych Zakładach i Warsztatach Samochodowych (1946-1948), jako radca wydziału technicznego Departamentu Lotnictwa Cywilnego w Ministerstwie Komunikacji (1948-1951), w Instytucie Transportu Samochodowego (1951-1953), w Technicznej Obsłudze Samochodów (1953-1955) i jako normalizator lotnictwa w Polskim Komitecie Normalizacyjnym (1955-1961) oraz w Ośrodku Badań Transportu Samochodowego, skąd z dniem 1.09.1962 r. przeszedł na emeryturę. Od 1959 r. był członkiem Klubu Seniorów Lotnictwa Aeroklubu PRL. Antoni Mroczkowski spędził w powietrzu ponad 7000 godzin, latał na 85 typach samolotów, służąc w lotnictwie wojskowym był czterokrotnie ranny, miał dwa wypadki jako pilot oblatywacz. Zmarł w Warszawie w dniu 26.12.1970 r.
Kpt. pil. inż. Antoni Mroczkowski odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 3189, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Niepodległości, Medalem X-lecia Polski Ludowej, pamiątkowym Krzyżem Amerykańskim, francuską i rosyjską odznaką pilota, a także odznaką angielskiego RAF. Za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920 r. odznaczony Polową Odznaką Pilota nr 115.
T. Goworek, Pierwsze samoloty myśliwskie lotnictwa polskiego, Warszawa 1991.
Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, pod red. M. Romeyko, Warszawa 1933.
G. Łukomski, B. Polak, A. Suchcitz, Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945. Wykazy odznaczonych za czyny z lat 1863-1864, 1914-1945, Koszalin 1997.
Ł. Łydżba, Majowe boje 19. Eskadry, Lotnictwo z szachownicą nr 14, 2005.
H. Mordawski, Polskie lotnictwo wojskowe 1918-1920. Narodziny i walka, Wrocław 2009.
J. Pawlak, Polskie eskadry w latach 1918-1939, Warszawa 1989.
K. Sławiński, Lotnisko Mokotowskie w Warszawie, Biblioteczka Skrzydlatej Polski, Warszawa 1981.
J. Zieliński, W. Wójcik, Lotnicy-kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari, t. I. Wojna polsko-bolszewicka 1919-1920 r., Warszawa-Toruń 2005.
Dziennik Personalny M.S.Wojsk., Nr 16 z dn. 3.05.1920 r.
Dziennik Personalny M.S.Wojsk., Nr 5 z dn. 05.02.1921 r.
Dziennik Personalny M.S.Wojsk., Nr 1 z dn. 26.01.1922 r.
Dziennik Personalny M.S.Wojsk., Nr 18 z dn. 28.03.1923 r.
Dziennik Personalny M.S.Wojsk., Nr 19 z dn. 12.12.1929 r.
Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych Biuro Personalne, Warszawa 1934.
Wszelkie materiały tekstowe umieszczone w serwisie bequickorbedead.com stanowią własność intelektualną i są prawnie chronione prawem autorskim oraz innymi przepisami dotyczącymi ochrony własności intelektualnej. Natomiast materiały i fotografie nadesłane przez Czytelników pozostają ich własnością, a Właściciele serwisu nie przypisują sobie do nich praw autorskich.
Informujmy, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), kopiowanie, modyfikowanie, powielanie i wykorzystywanie zawartych na stronie bequickorbedead.com materiałów tekstowych (w tym umieszczanie na innych stronach internetowych), zarówno w całości jak i we fragmentach, wymaga pisemnej zgody twórców witryny.