Wieniawa-Długoszowski (Długoszewski*) Jerzy Józef mjr pil.

Urodzony 19.12.1898 r. w Częstochowie. W styczniu 1915 r. wstąpił do 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. W listopadzie tegoż roku został ranny, wrócił na front po kilku miesiącach. W sierpniu 1916 r. ponownie został ranny. W maju 1917 r. skierowany został do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Ostrołęce. Niedługo po ukończeniu szkoły został internowany i przetrzymywany w niemieckim obozie jenieckim w Szczypiornie.

Zaraz po odzyskaniu wolności, jeszcze w listopadzie 1918 r. na ochotnika wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo służył w 1 Pułku Ułanów, w grudniu 1918 r. przeniósł się do lotnictwa. W kwietniu 1919 r. mianowany został podporucznikiem, rok później trafił na front w barwach 21 EN. W czasie wojny polsko-bolszewickiej wielokrotnie odznaczył się, wykonując liczne akcje bojowe. W dniu 27.07.1920 r. wraz z obs. Olgierdem Tuskiewiczem wykonał trzy loty bojowe wymierzone przeciwko sowieckim pociągom pancernym, podczas jednego z nich załoga zbombardowała własny pociąg pancerny „Generał Iwaszkiewicz”. Polski pociąg był prawidłowo oznakowany płachtami na dachach wagonów, a sami lotnicy 21 EN przed zrzutem bomb zatoczyli trzy kręgi nad obranym celem. W trakcie jednego z lotów wywiadowczo–łącznikowych w dniu 3.07.1920 r. jego zadaniem było zbadanie ruchu nieprzyjaciela w rejonie Izasław–Szepietówka–Połonna–Lubań–Hryców oraz zrzut rozkazów dla grupy gen. Szymańskiego w Borysowie. Zadanie wykonywał z obs. Olgierdem Tuskiewiczem, lot trwał ponad 3 godziny, a zadanie utrudniał silny ostrzał z ziemi. Po wykonaniu misji lotnicy zbombardowali oddziały bolszewickie i wylądowali w Starokonstantynowie, gdzie złożyli meldunek. W tym dniu wzbili się ponownie w powietrze w celu ponownego zbadania ruchu bolszewików na linii Miropol–Szepietówka–Izasław–Koskow. Podczas lotu na wyznaczonej linii ich samolot znalazł się pod nieustającym ostrzałem. W okolicy Zasławia pilot ppor. Jerzy Wieniawa–Długoszowski został trafiony kulą wroga w okolice żołądka. Z pomocą obs. Tuskiewicza pilot, tracący co chwilę przytomność, jeszcze 30 min pilotował samolot, który szczęśliwie sprowadził na lotnisko.

We wrześniu 1920 r. awansował na stopień kapitana i pełnił służbę w Szefostwie Lotnictwa Naczelnego Dowództwa. W październiku 1920 r. otrzymał tytuł i odznakę pilota na czas służby w wojskach lotniczych. W późniejszym czasie był instruktorem w Szkole Pilotów w Bydgoszczy. Od 1922 w 1 PL, gdzie był zastępcą komendanta Parku Lotniczego. W 1923 r. został dowódcą 122 EM. W 1925 r. mianowany na dowódcę 121 EM, a od 1.09.1928 r. objął dowództwo III Dywizjonu Myśliwskiego w 1 PL. Z dniem 1.02.1930 r. został powołany na kurs unitarny w Doświadczalnym Centrum w Rembertowie, a następnie otrzymał awans na stopień majora. Zginął śmiercią lotnika w dniu 11.05.1931 r. w Grupie pod Grudziądzem. Podczas lotu ćwiczebnego na samolocie typu SPAD, około godziny 17:20 z nieznanych przyczyn zahaczył lub spadł na przewody wysokiego napięcia łączące Grudziądz z elektrownią w Gródku. Samolot stanął w płomieniach po czym runął do Wisły, pil. Jerzy Wieniawa-Długoszowski poniósł śmierć na miejscu.

Za zasługi na polu walki odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8089, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Polową Odznaką Pilota nr 35. Uhonorowany również rumuńską odznaką pilota, orderem „Gwiazdy Rumunii” V klasy oraz (już pośmiertnie) łotewską odznaką lotniczą.

Jeśli posiadają Państwo materiały, które mogą uzupełnić lub wzbogacić artykuł prosimy o kontakt za pomocą formularza kontaktowego